Biliyor musun?

   Meleğim, biliyor musun canımın ne kadar yandığını? Seni her gün tekrar ve tekrar görüyorum ama yanında ben olmuyorum. Ve bu kadar yakınımda olmana rağmen o güzel saçlarını okşayamıyorum, o güzel ellerini tutamıyorum bunun ne kadar canımı acıttığını bilemezsin! Senin gözlerine baktığımda beni sevmediğin geliyor aklıma. Nasıl ölüyorum her gün anlayamazsın.
   Biliyor musun ne kadar korktuğumu? Ya seni bir başkası severse, ya sen de onu seversen. Ben bu acıya nasıl katlanırım! Bir bilseydin içimdeki fırtınaları, anlardın sana olan sevgim ne kadar büyük. Başkasının seni sevdiğini düşününce nasıl korkuyorum anlayamazsın.
   Sevgilim! Biliyor musun seni ne kadar kıskandığımı? Yanındaki herkesten; arkadaşlarından, ailenden, köpeğinden sen nasıl kıskandığımı bilemezsin. Onların yerinde olmak için nelerimi vereceğimi bilemezsin. Seni nasıl kıskandığımı anlayamazsın?
  VE BİLİYOR MUSUN SENİ NE KADAR SEVDİĞİMİ?

Sen!!!

   İnsanların verdiği hayat sevgidir. Niçin yalnız sana yazdığımı sorma, niçin yalnız sana geldiğimi...

   Sana gelişim işte bundan. Sen aşkı anlatıyorsun, yaşatıyorsun bana. Çünkü yaşıyorsun. O sözlerin kalbinden geldiğini kalbime vuruşundan anlıyorum. Sözlerin değil beni sana bağlayan. O sözlerinin manasına vurgunum.

   Niçin mi sen? Sen benden önce vardın, varoluşun bu yüzden. Ve sen benden sonrada varsın, sana tutunmam aşka ve varlığa duyduğum özlemden! Sen benim sözlerimsin. Seni kalbime koymuşum bundan.

   Ve sen dostsun. Ruhuma sığınak ararken haykırman hep bu yüzden...

   Ve sen arkadaşsın. Sen içimi koruyan bir elbisesin. Ben ruhunun çıplaklığını örttüğün tenim. Kalbinin sesini bir saniye dinle! Duyacak o zaman sevginin ve aşkın sesini. Bir liman aradığını ve bu limana sığınmak istediğini...